از آژانس خبری تا روزنامه اقتصادی
این روزنامه را که شش روز هفته در قطع بزرگ روزنامه‌ای و در سطح دنیا و با دو چاپ مخصوص آسیا و اروپا منتشر می‌شود، شرکت انتشاراتی داو جونز منتشر می‌کند. این شرکت که موسس وال‌استریت‌ژورنال بود، در سال ۲۰۰۷ عمده سهامش را به نیوز کورپوریشن و روپرت مرداک، سرمایه‌دار مشهور استرالیایی فروخت. وال‌استریت‌ژورنال پرتیراژترین روزنامه ایالات‌متحده است. طبق آمار ارائه شده در مارس ۲۰۱۳، وال‌استریت‌ژورنال ۴/ ۲میلیون نسخه (از جمله ۹۰۰ هزار مشترک نسخه دیجیتال) تیراژ داشته، در حالی که تیراژ یو‌اس‌ای تودی ۷/ ۱ میلیون نسخه بود.
روزنامه وال‌استریت‌ژورنال تاکنون ۴۰ جایزه پولیتزر را دریافت کرده است. نام این روزنامه از یکی از مشهورترین خیابان‌های بخش منهتن نیویورک گرفته شده که یکی از مراکز مهم اقتصادی جهان است. این روزنامه از ۱۲۸ سال پیش بدون وقفه توسط چارلز داو و ادوارد جونز و چارلز برگسترسر منتشر شده است. این روزنامه، ماهانه یک مجله سبک زندگی نیز منتشر می‌کند. ۸ جولای سال ۱۸۹۰ چارلز هنری داو و ادوارد جونز که هشت سال پیش از آن شرکت انتشاراتی داو جونز را تاسیس کرده بودند، تصمیم گرفتند یک روزنامه اقتصادی منتشر کنند. هم داو و هم جونز اهل نیوانگلند بودند و ریشه‌های مشترکی در تجربه روزنامه‌نگاری در ایالت رودآیلند داشتند. آنها که در بدو تاسیس شرکت، یک آژانس خبری اقتصادی بودند، به جامعه مالی نیویورک سرویس می‌دادند. پس از موفقیت اولیه، داو و جونز شرکت را در سال ۱۹۰۲ به کلارنس بارون، خبرنگار روزنامه در بوستون فروختند.
روزنامه‌ها در آمریکا در ابتدا خبرهای عمومی و مسائل جامعه محلی را پوشش می‌دهند. وال‌استریت‌ژورنال اساسا برای جامعه تجاری تعریف شده بود. صفحه اول روزنامه به تغییرات کلی ارزش سهام در بازار بورس اختصاص داشت و در صفحه بعدی، جزئیات تغییر ارزش سهام در بازار چاپ می‌شد. بقیه روزنامه چهار صفحه‌ای وال‌استریت‌ژورنال مختص خبرها و گزارش‌های عمومی و تاثیرشان بر بازار بود. اگرچه امروز از تیراژ ۴/ ۲ میلیون نسخه‌ای روزنامه وال‌استریت‌ژورنال سخن گفته می‌شود، اما در سال ۱۹۰۰ تیراژ این روزنامه تنها هفت هزار نسخه بود. ۲۰ سال بعد تیراژ وال‌استریت‌ژورنال به ۱۸۷۵۰ نسخه رسید. در سال ۱۹۳۹، تیراژ این روزنامه در حالی ۲۹۷۸۰ نسخه بود که روزنامه نیویورک‌تایمز تیراژی ۴۸۲ هزار نسخه‌ای داشت. در سال ۱۹۴۵ با مرگ کلارنس بارون، این برنارد کیلگور بود که سردبیر روزنامه وال‌استریت‌ژورنال شد.
کیلگور سروشکل تازه‌ای به روزنامه داد و به همه جنبه‌های تجارت، اقتصاد و امور مصرف‌کنندگان، از جمله خبرهای عمومی که روی تجارت تاثیر می‌گذاشتند، پرداخت. هفته‌نامه بارونز، خبرگزاری داو جونز و چاپ‌های جدید بین‌المللی وال‌استریت‌ژورنال، رسانه‌های اقماری شرکت داو جونز بودند. این رسانه‌ها در کنار هم اخبار مالی و تجاری را گزارش می‌کردند. در سال ۱۹۵۱، شرکت داو جونز، شیکاگو ژورنال تجاری را خرید و یک روزنامه سراسری شد. با رشد سرمایه‌گذاری و رونق اقتصادی دوره پس از جنگ جهانی دوم در آمریکا، تیراژ وال‌استریت‌ژورنال سریعا بالا رفت و در سال ۱۹۶۰ به یک میلیون نسخه و در دهه ۱۹۹۰ به دو میلیون نسخه رسید. با افزایش تیراژ، سرمقاله‌های روزنامه نیز اهمیت زیادی پیدا کرد. وال‌استریت‌ژورنال با حمایت از اهداف تجاری محافظه‌کاران، عملا به تریبون محافظه‌کاران در فضای رسانه‌های آمریکا بدل شد. چنین نگاهی، وقتی با توزیع مناسب سراسری روزنامه همراه شد، رشد قوی درآمدهای روزنامه از محل آگهی را به همراه داشت، طوری‌که در سال ۲۰۰۰، وال‌استریت‌ژورنال ۳/ ۲ میلیارد دلار آگهی جذب کرد.
با راه‌اندازی چاپ آسیایی وال‌استریت‌ژورنال در سال ۱۹۷۶ و همچنین آغاز انتشار نسخه اروپایی روزنامه در سال ۱۹۸۳، دامنه فعالیت این روزنامه افزایش یافت. روزنامه وال‌استریت‌ژورنال نخستین بار در سال ۱۹۴۷ موفق به دریافت جایزه پولیتزر شد. در سال ۱۹۹۶، وال‌استریت‌ژورنال آنلاین به‌عنوان مکمل نسخه چاپی روزنامه راه‌اندازی شد. در سال ۲۰۰۷، وال‌استریت‌ژورنال ۹۸۰ هزار مشترک آنلاین داشت که برای مطالعه نسخه آنلاین حق اشتراک می‌پرداختند. اما سه سال بعد با افزایش هزینه اشتراک از تعداد مشترکان آنلاین کم شد. صاحبان وال‌استریت‌ژورنال برای خرید رقیب خود فایننشال تایمز ابراز تمایل کرده‌اند.
مواضع اقتصادی
در زمان دولت ریگان، سرمقاله روزنامه وال‌استریت‌ژورنال به‌طور مشخص صدای اصلی حامی اقتصاد جانب عرضه بود. رابرت بارتلی در سرمقاله‌هایش، درباره مفاهیم اقتصادی همچون «منحنی لافر» می‌نوشت و اینکه چطور نرخ مشخص مالیات و مالیات بر عواید سرمایه‌ای می‌تواند با ایجاد فعالیت اقتصادی بیشتر، درآمد از مالیات را افزایش دهد. در مبحث اقتصادی نظام‌های نرخ مبادله (یکی از بحث‌انگیزترین مسائل بین اقتصاددانان)، وال‌استریت‌ژورنال بیشتر از نرخ ارز ثابت در مقابل نرخ ارز شناور حمایت می‌کند. برای مثال، وال‌استریت‌ژورنال یکی از حامیان ثابت نگه داشتن قیمت یوآن چین نسبت به دلار است و شدیدا با آن دسته از سیاستمداران آمریکایی که از دولت چین به‌خاطر ثابت نگه‌داشتن نرخ ارزش انتقاد می‌کنند مخالف است. این روزنامه با حرکت چین به سوی شناور کردن تدریجی نرخ یوآن نیز مخالف است و اعتقاد دارد نرخ ارز ثابت هم به نفع آمریکا و هم به نفع چین است. اگرچه دیدگاه‌های وال‌استریت‌ژورنال در زمینه تجارت آزاد با نشریه بریتانیایی اکونومیست نزدیک است، اما تفاوت‌های مهمی بین نگاه این روزنامه با نگاه روزنامه‌های تجاری اروپا وجود دارد، به‌ویژه درباره دلایل بودجه متوازن آمریکا. وال‌استریت‌ژورنال دلیل این اتفاق را عدم رشد سرمایه‌گذاری خارجی در آمریکا می‌داند، در حالی که روزنامه‌های اروپایی و آسیایی این موضوع را به پایین بودن نرخ سود سپرده بانکی و بالا بودن نرخ بهره وام در ایالات‌متحده نسبت می‌دهند.
مواضع سیاسی
سرمقاله‌های وال‌استریت‌ژورنال، جدا از صفحات اخبار اداره می‌شود و بر محافل محافظه‌کار آمریکایی بسیار تاثیرگذار است. همچنان که سرمقاله‌های سردبیران سابق روزنامه، ورمون سی. روستر و رابرت ال بارتلی به‌ویژه در تحلیل محافظه‌کارانه از اخبار بسیار تاثیرگذار بودند. بعضی از گزارشگران سابق روزنامه ادعا می‌کنند که از زمانی که روپرت مرداک روزنامه را خرید، مواضع روزنامه محافظه‌کارانه‌تر شده است. هیات تحریریه وال‌استریت‌ژورنال درباره سیاست‌های مهاجرتی بحث‌های طولانی داشتند. در سوم جولای ۱۹۸۴، شورای نویسندگان روزنامه نوشت: «اگر واشنگتن هنوز می‌خواهد کاری درباره مهاجرت بکند، باید لایحه‌ای اصلاحی برای قانون اساسی مطرح کند: مرزها باید باز باشند.» این موضع‌گیری درباره مهاجرت، روزنامه را در مقابل سیاستمداران و نشریاتی نظیر نشنال ریویو و واشنگتن تایمز قرار داد که شدیدا از محدود کردن مهاجرت‌ها حمایت می‌کردند. ستون سرمقاله وال‌استریت‌ژورنال، نسبت به بسیاری از تصمیمات باراک اوباما موضع انتقادی داشت. مشخصا این روزنامه به‌شدت منتقد لایحه حفاظت از بیمار و مراقبت مقرون‌به‌صرفه بود. در سال ۲۰۱۰ این روزنامه نظرات منتقدانی را منتشر کرد که از جنبه‌های مختلف به این لایحه انتقاد داشتند. وال‌استریت‌ژورنال منتقد سیاست‌های بخش انرژی و سیاست خارجی اوباما نیز بود.