برآمدن پرکینز از درون آتش‌سوزی بزرگ
درست در آن هنگامه، فرانسیس پرکینز، که بعدها وزیر کار در دولت روزولت شد، همان نزدیکی‌ها، مشغول قدم زدن در پارکی موسوم به میدان واشنگتن بود. او بعدها به یاد آورد: «اشخاص با لباس‌های آتش گرفته از بالا به پایین می‌پریدند. منظره دهشتناکی بود. راه فرار هم بسته بود.» درواقع درهای راه پله‌ها و خروجی‌ها برای جلوگیری از فرار یا خروج نابه‌هنگام کارگران در ساعات اداری قفل شده بودند. بنابراین بسیاری از کارگران نتوانستند از شعله‌های آتش بگریزند و به طرز دهشتناکی در آتش مقررات سفت و سخت کاری سوختند. مورخان از آتش‌سوزی کارخانه
«تریانگل شرت‌ویست» در محله گرینویچ ویلج منهتن به‌عنوان مرگبارترین فاجعه صنعتی در تاریخ این شهر و یکی از فجایع در تاریخ ایالات متحده نام می‌برند. بیشتر قربانیان، زنان و دختران مهاجر ایتالیایی -عمدتا یهودی– با میانگین سنی ۱۴ تا ۲۳ ساله بودند. این کارخانه که تحت مالکیت مکس بلانک و آیزاک هریس قرار داشت، بلوزهای زنانه معروف به «پیراهن کتانی» تولید میکرد. ۵۰۰کارگر روزی ۹ساعت در طبقات آن ساختمان بلندمرتبه کار می‌کردند و بین ۷ تا ۱۲دلار در هفته درآمد داشتند.
این آتش‌سوزی منجر به تصویب قوانینی در زمینه استانداردهای ایمنی در کارخانه‌ها شد؛ ضمن اینکه شکل گیری «اتحادیه بین‌المللی زنان دست‌اندرکار پوشاک» نیز پیامد دیگر همین حادثه بود. اکنون کارخانه «تریانگل شرت‌ویست» که در سال۱۹۰۱ در محله گرینویچ ویلج منهتن ساخته شده بود بزرگ‌ترین کارخانه تولیدکننده پوشاک در نیویورک محسوب می‌شد.
این ساختمان بعدها به‌عنوان یک بنای تاریخی ملی نامگذاری شد و یادمان کشتگان، روز ۲۵مارس تعیین شده است. یک‌هفته پس از این ماجرای فاجعه‌‌بار، یکی از رهبران اتحادیه تولیدکنندگان پیراهن، طی یک سخنرانی غرا وضعیت کار و زندگی کارگران را عمیقا به نقد کشید.
با این حال، صاحبان «تریانگل شرت‌ویست» مقصرشناخته نشدند و حتی ۶۵ هزار دلار پول بیمه برای خسارت اموال دریافت کردند. سه‌سال بعد، مالک ساختمان تنها ۷۵دلار به هرکدام از خانواده‌هایی که یکی از عزیزان خود را از دست داده بودند، پرداخت کرد.
طی چند ماه پس از این واقعه، فرانسیس پرکینز به‌عنوان مدیر اجرایی کمیته ایمنی کار انتخاب شد. آتش‌سوزی «تریانگل شرت‌ویست» طی صد و اندی سال گذشته موضوع ده‌ها رمان، نمایش‌نامه و کتاب‌های تحقیقی بوده است.
منبع: francesperkinscenter.org