نخستین چکرتاکسی در خیابان

این تاکسی مانند تاکسی‌های لندن به‌عنوان نمادی از ملیت مردم این کشور مشهور است و به یک سمبل تبدیل شده است. در اوایل دهه ۱۹۰۰ میلادی بود که تاکسی‌های موتوردار در اغلب شهرهای آمریکا مورد استفاده قرار گرفتند. به‌ویژه در شهر شیکاگو، جایی که در آن چند ترمینال خط راه آهن وجود داشت، نیاز روزافزون برای حمل‌و‌نقل نقطه به نقطه توسط یک وسیله نقلیه با راننده احساس می‌شد. هتل‌ها، فروشگاه‌ها و ساختمان‌های اداری از این امکانات استقبال کردند؛ اما اغلب دسترسی محدودی به یک شرکت تاکسیرانی داشتند. این سیستم ترجیح می‌داد با اپراتورهای بزرگتر که منابع مالی بهتری در اختیار داشتند، کار کند.

تا سال ۱۹۲۰، دو شرکت عمده تاکسیرانی در شیکاگو فعالیت می‌کرد: یلو کب (تاکسی زرد) و چکر تاکسی. شرکت یلو کب در سال ۱۹۱۰ توسط جان هرتز تاسیس شد، فردی که در سال ۱۹۱۷ کسب‌وکار تولید تاکسی خود را راه‌اندازی کرد. شرکت چکر تاکسی، مالک شرکت سازنده تاکسی‌هایش نبود و از تاکسی‌های تولید شرکت کامان ولث استفاده می‌کرد. موریس مارکین، یک فروشنده پوشاک از ایلینویز شیکاگو توانست مالکیت شرکت خودروسازی مارکین واقع در شهر جولیت ایالت ایلینویز را به دست آورد. مالک پیشین این شرکت به خاطر یک وام شخصی ۱۵۰۰۰ دلاری دچار ورشکستگی شده بود. این کارخانه اتاق خودروهایی را که بخش فنی آنها را شرکت کامان ولث می‌ساخت، تولید می‌کرد.

شرکت کامان ولث در آستانه ورشکستگی بود؛ اما یک سفارش از چکر تاکسی داشت. چکر تاکسی در آن زمان یک شرکت تاکسیرانی خصوصی بود که هیچ وابستگی‌ای به مارکین نداشت. مارکین، سهام کامان‌ولث موتورز را خرید و آن را با خودروسازی مارکین ادغام کرد و به این ترتیب کارخانه تولید تاکسی‌های چکر شکل گرفت. تاکسی‌های چکر به مدت دو سال در شهر جولیت تولید می‌شدند، سپس تولید آنها به شهر کالامازو واقع در ایالت میشیگان منتقل شد. تاکسی‌های با استقامت و مقاوم چکر با اقبال مواجه شدند و طرفداران زیادی پیدا کردند.

خودروسازی مارکین در سال ۱۹۲۴ میلادی شروع کرد به خرید مجوزهای اپراتورهای چکر تاکسی و در سال ۱۹۳۷ کنترل کل شرکت را به دست گرفت. مارکین، طرح اقتصادی هرتز را به اجرا گذاشت. رانندگان درب تاکسی را برای مسافران باز می‌کردند و هر راننده‌ای یونیفرم مخصوص بر تن داشت. چکر نخستین شرکت تاکسیرانی آمریکا بود که رانندگان آفریقایی‌آمریکایی را استخدام می‌کرد و نخستین تاکسی آمریکا بود که سوار کردن هر قشری از مسافران و نه فقط آمریکایی-اروپایی‌ها، را اجباری کرده بود.

در دهه ۱۹۲۰ رقابت برای سوار کردن مسافران بسیار شدید بود و رانندگان بر سر یک مسافر با هم دعوا می‌کردند. جنگ بین دو شرکت تاکسیرانی هم به جایی رسید که خانه مارکین بمب‌گذاری شد. این حادثه مارکین را مجبور کرد که کارخانه تولید چکر تاکسی را به میشیگان منتقل کند.

هرتز بخش اعظم سهام خود در شرکت یلو کب را به شرکت حمل‌و‌نقل پارمالی فروخته بود اما در سال ۱۹۲۹ پس از آتش‌سوزی مشکوکی که در اصطبل‌هایش رخ داد و موجب کشته شدن اسب‌های مسابقه‌اش شد، مابقی سهام خود در یلو کب را نیز به مارکین فروخت. مارکین یک‌سوم دیگر از سهام پارمالی را نیز خریده بود و به این ترتیب کنترل دو شرکت پارمالی و یلو کب را به دست گرفت. در سال ۱۹۴۰ شرکت پارمالی (شامل تاکسی‌های یلو کب و چکر) به بزرگ‌ترین شرکت تاکسیرانی ایالات متحده تبدیل شد. هرتز پیش از فروش شرکت یلو کب، در سال ۱۹۲۵ بخش تولید تاکسی، کامیون و واگن خود را به جنرال موتورز فروخت. جنرال موتورز می‌خواست بخشی از این کسب و کار را بفروشد و آن را به مارکین پیشنهاد کرد اما مارکین از خرید آن امتناع کرد. جنرال موتورز به جای کاهش ظرفیت تولید تاکسی‌های یلو کب، در نیویورک سیتی به عنوان تاکسی‌های ترمینال وارد کسب و کار تاکسیرانی شد. باز هم جنگ تاکسی‌ها بین چکر تاکسی و ترمینال تاکسی شروع شد. جیمی واکر، شهردار نیویورک کمیسیون تاکسی‌های نیویورک را تاسیس کرد. این کمیسیون مجوزهای محدودی را برای اپراتورهای تاکسیرانی صادر‌و اعلام کرد که ۵ نفر سرنشین می‌توانند روی صندلی‌های عقب تاکسی بنشینند. این ابلاغ جدید به نفع شرکت سازنده چکر تاکسی و دیگر خودروسازانی بود که خودروهای تولیدی‌شان این امکان را داشتند. طی سه دهه بعد مارکین توانست شرکت چکر تاکسی را در چندین شهر عمده آمریکا تاسیس کند.

در سال ۱۹۳۵ مدل Y خودروهای چکر مزین به طراحی جذابی در قسمت پشت و جلوی ماشین شدند و تولید آنها تا سال ۱۹۳۸ ادامه یافت. در سال ۱۹۳۹، چکر یک خودروی کاملا جدید تولید کرد به نام مدل A. از آن زمان به بعد همه خودروهای چکر نام «A» را به دنبال دارند و معمولا عددی به دنبال آن می‌آید تا نشان‌دهنده مدل خودروی چکر باشد.