این طرح با مخالفت سناتور نیکپور و یارانش مواجه شد که خواهان عدم تضعیف اتاق بودند. از همین رو بودجه‌ای جهت توسعه صنایع به وزارت صنایع و معادن تخصیص یافت. در سال ۱۳۴۰ گروهی از صاحبان صنایع از علی امینی درخواست تاسیس چنین اتاقی را کردند. امینی نظر وزیر بازرگانی را در این مورد جویا شد.
وزیر بازرگانی به نخست‌وزیر نوشت: «به‌نظر وزارت بازرگانی، تشکیل اتاق صنایع و معادن به‌صورت مجزا اقدامی مفید نیست... اکثریت اعضای اتاق بازرگانی را صاحبان صنایع ایران تشکیل می‌داده‌اند... و این امر عملی تکراری خواهد بود. وظایف اتاق بازرگانی و صنایع و معادن از هم قابل تفکیک نیست.» نظر وزارت بازرگانی این بود که بر تعداد اعضای اتاق اضافه شود و از تعداد بیشتری صاحبان صنایع در امور مربوط به صنعت نظرخواهی شود و در نهایت تعداد اعضای اتاق بازرگانی را بیشتر کنند، اما در مهر همان سال، اتحادیه صاحبان صنایع را برای تحقق مطالباتشان تاسیس کردند.
در نهایت با تلاش‌های طاهر ضیایی که در کابینه علم در سال‌های ۱۳۴۱ تا ۱۳۴۲ وزیر صنایع و معادن شد، تشکیل اتاق در مهرماه ۱۳۴۱ مورد تصویب هیات دولت قرار گرفت و در همان سال، اتاق صنایع و معادن کشور توسط ۳۰ نفر از صاحبان صنایع و معادن کشور تشکیل و شریف‌امامی به‌عنوان نخستین رئیس اتاق برگزیده شد. در حقیقت انتخاباتی برای ریاست شریف‌امامی برگزار نشد و او به این مقام منصوب شد.
در طول دوره ریاست شریف‌امامی کسی بر اتاق تحمیل نمی‌شد، بنابراین می‌توان نتیجه گرفت که قدرت اتاق و ارتباط آن با دولت به قدرت رئیس اتاق نیز مربوط بود. در سال ۱۳۴۳ مجلس قانونی را تصویب کرد که بر اساس آن، اجازه تشکیل اتاق را می‌داد. شریف‌امامی در سال ۱۳۴۶ از ریاست اتاق استعفا کرد و طاهر ضیایی جانشین او شد. بعدها طاهر ضیایی به نمایندگی مجلس سنا رسید.
به نقل از هفته‌نامه «تجارت فردا» مهر ۱۳۹۲، شماره ۶۲