بحران اقتصادی و مالی ناشی از جنگ، ورشکستگی شرکت خانوادگی آنها را به‌دنبال داشت. انزو در کارخانه فیات مشغول کار شد. تجربه کار در زیرمجموعه‌های شرکت فیات او را به ساختن نوعی خودروی متفاوت برانگیخت. او در سال ۱۹۲۹ تیم اتومبیلرانی فراری را تاسیس کرد. تیم فراری توانست با بهینه‌سازی خودروهای ساخت آلفارو به موفقیت چشمگیری دست یابد.
انزو فراری از سال ۱۹۳۸ رسما به‌عنوان مدیر واحد تولید خودروهای مسابقه‌ای شرکت آلفارو مئو منصوب شد و این آغاز دورانی تازه در زندگی او بود. همزمان با جنگ جهانی دوم، دولت موسولینی شرکت آلفارومئو را مصادره کرد.
البته تغییر چندانی در واحد سرپرستی فراری داده نشد و تیم فراری که براساس قرارداد با آلفارومئو تا چهار سال اجازه شرکت در مسابقات را نداشت، موقتا تغییر نام داد و مدتی به ساخت ابزارآلات و قطعات هواپیما مشغول بود. طی این مدت اتومبیل مسابقه‌ای «تیپو ۸۱۵» را نیز عرضه کرد.
کارخانه کوچک فراری در سال ۱۹۴۳ به شهر مارانلو نقل مکان کرد. با وجود بمباران و تخریب کامل در سال ۱۹۴۴، کارخانه فراری از نو ساخته شد. فراری و شرکایش شرکت خودروسازی فراری را با عنوان «Ferraris.P.A» در سال ۱۹۴۵ راه‌اندازی کردند. نخستین خودروی غیرمسابقه‌ای فراری در سال ۱۹۴۷ با نام ۱۲۵ S عرضه شد. این اتومبیل زیبا و سریع مجهز به موتوری ۱۲ سیلندر بود.
محصولات این شرکت با استقبال بازار اروپا و آمریکا روبه‌رو شد و مدیران شرکت را در زمینه تجهیز و تقویت تولیداتشان تحریک کرد. تیم فراری سال ۱۹۵۰ در مسابقات فرمول یک شرکت کرد و اولین پیروزی خود را در سال ۱۹۵۱ در جریان مسابقه بزرگ (Grand Prix) انگلستان به دست آورد.
سال بعد آلبرتو آسکاری راننده معروف آرژانتینی اولین مدال قهرمانی جهان را برای فراری کسب کرد و به این ترتیب روند موفقیت تیم فراری آغاز شد که قدیمی‌ترین تیم فرمول ۱ به حساب می‌آید و تقریبا تمام رکوردهای فرمول ۱ و ۱۴ عنوان قهرمانی را به خود اختصاص داده است.
شرکت فراری سه دهه پس از مرگ بنیان‌گذارش همچنان یکی از بزرگ‌ترین شرکت های خودروساز ایتالیا و جهان محسوب می‌شود. این شرکت حدود ۲۹۰۰ کارمند و کارگر دارد و درآمد خالص آن در سال ۲۰۱۶ رقم ۴۰۰ میلیون یورو بوده است.
