«اولیور ویلیامسون» نظریه‌پرداز مدیریت اقتصادی
اولیور ویلیامسون، اقتصاددان آمریکایی و برنده نوبل اقتصاد سال ۲۰۰۹ در ۲۷ سپتامبر۱۹۳۲ به دنیا آمد.
ویلیامسون مدرک کارشناسی خود را در رشته مدیریت از دانشگاه MIT در سال ۱۹۵۵ دریافت کرد، کارشناسی ارشد خود را از دانشگاه استنفورد در سال ۱۹۶۰ و دکترای خود را در سال ۱۹۶۳ از دانشگاه کارنگی‌ملون گرفت. از سال ۱۹۶۵ تا ۱۹۸۳ استاد دانشگاه پنسیلوانیا بود و از سال ۱۹۸۳ تا ۱۹۸۸ در دانشگاه ییل کرسی استادی اقتصاد را در اختیار داشت.
او همچنین استاد مدیریت کسب‌وکار، اقتصاد و حقوق در دانشگاه کالیفرنیا، برکلی از سال ۱۹۸۸ بوده است. جایزه نوبل اقتصاد را به پاس تجزیه و تحلیل مدیریت اقتصادی، به‌ویژه محدوده‌های کار شرکت دریافت کرد. محور مطالعات او عمدتا بحث هزینه‌های مبادله و ساختارهای مختلف ساماندهی مبادلات بوده است.
ویلیامسون در اوایل دهه ۹۰ با عطف توجه به اجرای سیاست‌های تعدیل و نسخه‌های بانک جهانی توسط بسیاری از کشور‌های در حال توسعه و عدم توفیق آنها در دستیابی به توسعه، سه دلیل ممکن را برای این ناکامی ذکر می‌کند:
۱- خوش‌بینی بیش از حد سیاست‌گذاران و اصلاح‌گران توسعه که منجر به تهیه برنامه‌های توسعه ناقص می‌شود.
۲- اشغال پست‌های استراتژیک به وسیله افراد نالایق که باعث می‌شود بخش‌های خوب برنامه‌ها هم، ناکارآ اجرا شود.
۳- عدم لحاظ نهاد‌ها (خصوصا نهاد‌های غیررسمی) در فرآیند برنامه‌ریزی.
او معتقد است که نسخه واحد و جهانشمول برای حل مسائل توسعه‌نیافتگی وجود ندارد. از جمله آثار مهم او می‌توان به «نظریه شرکت به مثابه مدیریت ساختاری: از انتخاب به قرارداد» ( ۲۰۰۲) و «اقتصاد سازمان: رویکرد هزینه معامله» ( ۱۹۸۱) اشاره کرد.
تولید محتوای بخش «وب گردی» توسط این مجموعه صورت نگرفته و انتشار این مطلب به معنی تایید محتوای آن نیست.