«مینورو یاماساکی»، معمار برج‌های دوقلو
یاماساکی در شهر سیاتل به دنیا آمد. پدرش کفاش بود و زندگی خانوادگی آنها با رنج و سختی سپری می‌شد. او در جوانی به دلیل نیاز به کسب درآمد در کارخانه قوطی ماهی قزل آلا در آلاسکا مشغول کار شد و همزمان و در گروه معماری دانشگاه واشنگتن درس خواند و بعدها به دانشگاه نیویورک راه یافت.از آثار برجسته او می‌توان به موارد زیر اشاره کرد:
فرودگاه بین‌المللی لامبرت سنت لوئیس (سنت لوئیس، ۱۹۵۵)
ساختمان فلزی دفتر مرکزی ریونولدز (حومه دیترویت، ۱۹۵۹)
ویلیام جیمز هال، دانشگاه هاروارد (حومه بوستون، ۱۹۶۳)
رابرتسون هال، دانشگاه پرینسون (پرینسون، ۱۹۶۴)
هتل سنتری پلازا (لس آنجلس، ۱۹۶۶)
کالج اوبرلین (اوبرلین، اوهایو، ۱۹۶۶)
ترمینال شرقی فرودگاه بین‌المللی لوگان (بوستون، ۱۹۶۸)
و اما نگاهی بیندازیم به چگونگی طراحی برج‌های دوقلوی تجارت جهانی.
روز بیستم سپتامبر سال ۱۹۶۲، سازمان ترابری آمریکا، مینورو یاماساکی (Minoru Yamasaki) را به‌عنوان معمار اصلی و شرکت امری راث و پسران (Emery Roth & Sons) رابه‌عنوان معماران دستیار برای طراحی و ساخت مرکز تجارت جهانی معرفی کرد. ایده برج‌های دوقلو از یاماساکی بود. طرح اصلی او این بود که هر یک از برج‌ها ۸۰ طبقه باشند. برای اینکه نیاز سازمان ترابری به ۹۳۰,۰۰۰ متر‌مکعب فضای اداری تامین شود، لازم بود هر برج به بلندی ۱۱۰ طبقه ساخته شود.
عامل اصلی محدودکننده ارتفاع ساختمان مشکل آسانسور‌ها است. هرچه ساختمانی بلندتر باشد به آسانسور‌های بیشتری برای آن نیاز است و در نتیجه فضای بیشتری صرف کانال‌های آسانسور می‌شود. یاماساکی و مهندسان تصمیم گرفتند از سیستم جدیدی با لابی‌های هوایی (sky lobbies) استفاده کنند. به این صورت که مردم بتوانند از یک آسانسور اصلی و با ظرفیت بالا که در لابی‌های هوایی قرار دارد، به آسانسور‌های منطقه‌ای که هر کدام در بخشی از طبقات هتل جا‌به‌جا می‌شوند بروند. به این ترتیب تمام آسانسور‌های منطقه‌ای در یک کانال مشترک قرار گرفتند. لابی‌های هوایی که در طبقات ۴۴ و ۷۸ هر برج قرار داشتند، باعث می‌شدند از آسانسور‌های منطقه‌ای استفاده بهینه شود و با کاهش تعداد کانال‌های آسانسور، فضای قابل استفاده در هر طبقه را بین ۶۲ تا ۷۵ درصد افزایش می‌دادند. مرکز تجارت جهانی مجموعا دارای ۹۵ آسانسور اصلی و منطقه‌ای بود. این سیستم الهام گرفته از سیستم متروی زیرزمینی شهر نیویورک (New York City Subway) بود، که قطارهای منطقه‌ای در ایستگاه‌های منطقه‌ای و همه قطار‌ها در ایستگاه‌های اصلی توقف می‌کنند.طرح یاماساکی برای مرکز تجارت جهانی، که هجدهم ژانویه سال ۱۹۶۴ به اطلاع عموم رسید، نیازمند نقشه‌ای به شکل مربع و به طول ضلعتقریبا ۶۳ متر بود. ساختمان‌ها با پنجره‌های دفتری باریک به پهنای ۴۶ سانتی‌متر طراحی شده بودند. در طرح یاماساکی، ساختمان‌ها دارای نمایی پوشیده شده با آلیاژ آلومینیوم بودند. مرکز تجارت جهانی یکی از قابل توجه ترین تاثیرپذیری‌های معماران آمریکا از کارهای لوکوربوزیه (Le Corbusier) و همین‌طور نمایان‌گر سبک طراحی گوتیک و نو‌گرای یاماساکی بود.
منابع: سایت archdaily و وبلاگ «معمار.»
تولید محتوای بخش «وب گردی» توسط این مجموعه صورت نگرفته و انتشار این مطلب به معنی تایید محتوای آن نیست.