پیشنهاد شاه و شروط دکتر صدیقی
دکتر صدیقی این پیشنهاد را رد کرد. او خود دلیل امتناع از پذیرش نخست‌وزیری را در هفته‌نامه امید ایران، ۸ بهمن ۱۳۵۷، چنین توضیح داده است: زمانی که شاه پیشنهاد نخست‌وزیری را به بنده داده است، من شروطی را برای این کار مطرح کردم. نخست اینکه رای تمایل مجلس پرسیده شود تا بار دیگر این سنت پسندیده مشروطیت ایران احیا شود، دوم آنکه من فقط قانون‌اساسی و متمم آن را اجرا خواهم کرد و به مواد الحاقی نظیر اختیارات شاه برای انحلال مجلسین گردن نمی‌نهم. شرط بعدی آنکه لازم است شورای نیابت سلطنت تشکیل شود... چراکه من فکر می‌کردم اگر شاه به خارج از ایران برود، نمی‌شود جلوی بعضی تماس‌ها و توطئه‌ها را گرفت؛ ولی در داخل کشور این کار امکان‌پذیر است. به‌خصوص اگر هیاتی به‌طور دائم از سوی دولت به‌عنوان رابط با شاه در ارتباط و تماس باشد. شرط بعدی لغو حکومت نظامی با صدور فرمان نخست‌وزیری، محاکمه سریع فاسدان و خیانتکاران سیاست‌پیشگان ۲۵ سال اخیر و انتقال گروهی از آنها که در بازداشت حکومت نظامی هستند به مراجع قانونی دیگر بود. شرط دیگر من عدم دخالت شاه در کلیه امور کشور بود و برخی شرایط دیگر.... اما شاید شاه از سخنان و پیشنهاد‌های من هراسناک شد و بلافاصله به فکر ارتباط با آقای دکتر بختیار افتاد و دیدار بعدی من حاصل نشد.»