قحطی پیاپی در ایران
در زمستان سال ۱۲۴۸ هجری شمسی (۷۱-۱۸۷۰) بارندگی در جنوب ایران نسبتا خوب ولی در شمال و شرق دوباره کم بود.
در نتیجه محصول در بسیاری نقاط از بین رفت و همه جا زیر حد نصاب بود، ولی هنوز غذای زیادی در کشور وجود داشت.
برداشت محصول در جنوب و غرب نسبتا خوب بود، اما زمین‌داران بزرگ که بزرگ‌ترین توزیع‌کنندگان غلات بودند با سود کلان محصولات وسوسه می‌شدند یا چنان‌که خودشان اظهار می‌کردند ترسشان از سومین سال قحطی باعث می‌شد که بدون توجه به مصیبت‌های مردم، محصولات را ذخیره کنند.
در تهران کوشش‌های کمرنگی برای کنترل و مهار فاجعه قریب‌الوقوع انجام گرفت اما بی‌نتیجه بود. وحید نوشیروانی، سرآغاز کشاورزی تجاری در ایران، ۱۸۰۰-۱۹۲۵، انتشارات دانشکده پرینستون، ۱۹۸۱