لغو قرارداد الجزایر
زمینه‌ساز این قرارداد اجلاس سالانه اوپک در سال ۱۳۵۳ در الجزایر بود. شاه ایران و صدام، نایب‌رئیس شورای فرماندهی انقلاب عراق در آن اجلاس شرکت کرده بودند. هُواری بومدین، رئیس‌جمهور الجزایر به درخواست عراق برای حل اختلاف‌های میان دو کشور ایران و عراق میانجی شد و سران دو کشور هم موافقت کردند و دو جلسه طولانی با حضور شاه، صدام و بومدین تشکیل شد. در آخرین جلسه سران اوپک، بومدین خطاب به سران کشورها اعلام کرد: «خوشوقتم به اطلاع شما برسانم که روز گذشته یک توافق کلی بین دو کشور برادر ایران و عراق برای پایان‌دادن به اختلاف‌های آنها حاصل شد» و سران دو کشور پس از پایان مذاکرات اعلامیه مشترکی را در ۶ مارس ۱۹۷۵م (۱۵ اسفند ۱۳۵۳) صادر کردند .
اعلامیه الجزیره حاکی از اصول کلی مورد توافق طرفین برای حل‌وفصل اختلافات بود. در جهت اجرای این اصول، وزرای امورخارجه ایران و عراق با حضور وزیر امور خارجه الجزایر از تاریخ ۱۵ مارس تا ۱۳ ژوئن (۲۴ اسفند ۱۳۵۳ تا ۲۳ خرداد ۱۳۵۴) به ترتیب در تهران، بغداد، الجزیره و بغداد گرد آمدند. نتیجه این چهار نشست که سه ماه به طول انجامید، امضای «عهدنامه مربوط به مرز مشترک و حسن همجواری بین ایران و عراق» در ۱۳ ژوئن ۱۹۷۵ (۲۲ تیر ۱۳۵۴) در بغداد بود.