مصوبه عکاسی، فیلمبرداری و نقاشی در داخل کشور
هیات وزرا اوایل مرداد ۱۳۳۴ مصوبه‌ای را درباره عکاسی، فیلمبرداری، نقاشی و طراحی در کشور امضا کرد.
طبق این مصوبه به جز موارد تعیین شده با نصب تابلو توسط وزارت کشور و وزارت جنگ شامل قلعه‌ها و استحکامات نظامی و اماکن و اجتماعات مذهبی، عکاسی، فیلمبرداری و نقاشی در سایر محل‌ها آزاد است. منتها برای فیلمبرداری، ارائه تقاضانامه توسط افراد حقیقی و حقوقی داخلی و خارجی به وزارت کشور، استانداری‌ها و فرمانداری‌ها لازم است. در تبصره ماده ۳ این مصوبه مدارکی که باید همراه با تقاضانامه ارائه شود ذکر شده است. در ماده ۴ این مصوبه به الغای دستور سرب کردن دستگاه‌های فیلمبرداری و عکسبرداری پس از تصویب این مصوبه اشاره شده است.
اولین مرد عکاس ایرانی را ناصرالدین شاه دانسته‌اند که به قصد عکس گرفتن از زنان حرمسرا و مادرش مهد علیا، عکاسی را از شخصی فرانسوی به نام موسیو کارلیان که به همراه امین‌الملک برای گرفتن عکس شاه به ایران آمده بود آموخت. پدر عکاسی ایران را عبدالله قاجار دانسته‌اند. وی اولین عکاس مخصوص ناصرالدین شاه بود و عکس‌های بسیاری به امضای او موجود است. اولین دست‌اندرکاران عکاسی در ایران اروپاییانی بودند که در دارالفنون تدریس می‌کردند. عکاسی پس از ۱۸۶۰م. در برنامه‌های درسی دارالفنون گنجانده شد. در اوان رواج صنعت عکاسی در ایران تنها مکان عکاسی، عکاسخانه مبارکه دولتی بود که همگان به آنجا راه نداشتند. در سال ۱۲۸۵ق. نخستین عکاسخانه عمومی در خیابان جباخانه به مدیریت عباسعلی بیگ گشوده شد. تاریخ فیلمبرداری در ایران نیز به نخستین سفر مظفرالدین‌شاه در سال ۱۲۷۹ش. به خارج کشور و‌خرید دستگاه سینماتوگراف و برداشت فیلم توسط میرزا ابراهیم خان عکاس‌باشی از مراسم جشن گل در بندر استند بلژیک می‌رسد. یعنی فیلمبرداری حدود ۳۰ سال از خود سینما در ایران قدمت بیشتری دارد.